ក្រោយពេលរាជវង្សតាឈិងចាញ់សង្គ្រាមអាភៀន បានបណ្ដាលឲ្យកើតទំនាស់ក្នុងសង្គមចិនយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ រដ្ឋាភិបាលតាឈិងបានចំណាយប្រាក់ក្នុងសង្គ្រាមលើកនេះដល់ទៅ ៧០ លានតម្លឹង បូកនឹកការសងថ្លៃខូចខាតទៅទាហានបរទេសតាមសេចក្ដីព្រាងសន្ធិសញ្ញាណានគិង ២១ លានតម្លឹងទៀត។ ចំណាយទាំងអស់នេះជះផលប៉ះពាល់ដល់ប្រជារាស្ដ្រទូទៅ បូកបន្ថែមនឹងការត្រូវមន្ដ្រីពុករលួយធ្វើបាប កៀបសង្កត់ ភាស៊ីច្រើនលើសពីច្បាប់កំណត់ ទំនិញឡើងថ្លៃ គ្រោះធម្មជាតិ ប្រជារាស្ដ្រធ្លាក់ខ្លួនក្រទុក្ខជាន់លើទុក្ខ។
ចលាចលក្នុងសង្គម និងភាពក្រីក្ររបស់ប្រជារាស្ដ្រជម្រុញឲ្យកើតចលនាបះបោរឡើងនៅចុងសម័យរាជវង្សឈិង ដោយក្រុមចលនាក្បត់នេះបានដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯងថា “ថៃភិងធៀនកួ” មានន័យថាអាណាចក្រស្ថានសួគ៌សន្ដិភាព ដែលមេដឹកនាំក្រុមនេះមានឈ្មោះថា ហុងស៊ិវឆ្វៀន ដែលធ្លាប់ជាបណ្ឌិតប្រឡងធ្លាក់ច្រើនសម័យកាល។ ឆ្នាំគ.ស ១៨៤៣ ហុងស៊ិវឆ្វៀន បានអូសទាញ ហ្វើងយុនសាន ដែលជាមិត្ដភក្ដិសម័យរៀនជាមួយគ្នានិងបងប្អូនជីដូនមួយឈ្មោះ ហុងរ៉ើនកាន ណាត់គ្នាលោតទឹកជ្រោះជម្រះកាយជានិមិត្ដរូបនៃការធ្វើពិធី “ប្រើទឹកជាសាក្សី” តាមបែបសាសនាគ្រិស្ដ។ ក្រោយមកអ្នកទាំងបីបានឯកភាពគ្នាដោយសម្ងាត់ក្នុងការបង្កើត “សមាគមអ្នកគោរពព្រះជាម្ចាស់” ឡើង និងប្រកាសថាខ្លួនជាបុត្របន្ទាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាប្អូនប្រុសរបស់ព្រះយេស៊ូ។
ក្រោយពេលបង្កើតសមាគមហើយ ហុងស៊ិវឆ្វៀននិងហ្វើងយុនសានធ្វើដំណើរទៅក្វាងទុង។ ក្នុងរយៈពេលជាង ២ ឆ្នាំដំបូងដែលធ្វើការផ្សព្វផ្សាយសាសនា បានសសេរសៀវភៅស្ដីអំពីការជម្រុញឧត្ដមគតិស្មើភាពគ្នានៃពួកអ្នកស្រែ។ ក្នុងពេលនោះ ហ្វើងយុនសានអាចប្រមូលសមាជិកបានជាច្រើនពាន់នាក់។ ឆ្នាំគ.ស ១៨៥០ ហង់តេតៅកួងទ្រង់សុគត់ ព្រះរាជបុត្រឈិងវ៉ើនចុង ឬហៅតាមឈ្មោះរជ្ជកាលថាហង់តេសៀនហ្វឺងឡើងគ្រងរាជ្យបន្ដ។ ក្នុងពេលនោះសមាគមអ្នកគោរពព្រះជាម្ចាស់រួបរួបមនុស្សបានជាង ២០ ០០០ នាក់ ដោយសមាជិកភាគច្រើនជាអ្នកស្រែក្រីក្រ។ ក្នុងខែមិថុនានិងកក្កដាឆ្នាំដដែល សមាជិកម្នាក់បានយកទ្រព្យសម្បត្ដិមានតម្លៃរបស់ខ្លួនមកដាក់រួមគ្នាបង្កើតជាមូលនិធិ “សម្បត្ដិសក្ដិសិទ្ធិ” រួចបង្កើតក្រុមចម្បាំងបុរសនិងស្ដ្រី ដោយបំបែកបន្ទាយទាហានបុរសនិងស្ដ្រីចេញពីគ្នា និងមានវិន័យតឹងរឹងដូចជា ហាមទុច្ចរិត ហាមជក់អាភៀន ហាមរំលោភស្ដ្រីបើល្មើសមានទោសប្រហារជីវិត។ ក្រៅពីនេះបានបញ្ជាឲ្យសមាជិកបុរសកាត់សក់ក្រងចោល ដោយកំណត់ថាសក់ក្រងជាទាសករម៉ានជូ ហើយឲ្យទុកសក់វែងជំនួសវិញ។
ក្នុងកំឡុងដើមឆ្នាំគ.ស ១៨៥១ សមាគមអ្នកគោរពព្រះជាម្ចាស់មានសមាជិក ៣០ ០០០ នាក់មានការប្រកាសស្ថាបនាអាណាចក្រ “ថៃភិងធៀនកួ” ឡើង ដោយហុងស៊ិវឆ្វៀនតាំងខ្លួនជា “ធៀនវ៉ាំង” ឬក្សត្រស្ថានសួគ៌។ ក្រោយមកតែងតាំងយ៉ាងស៊ិវឈិន ជាតុងវ៉ាំង ឬស្ដេចបូព៌ា តែងតាំងសៀវឆៅគុយជាស៊ីក្វាង ឬស្ដេចបស្ចិម តែងតាំងហ្វើងយុនសានជាណានវ៉ាំង ឬស្ដេចទក្សិណ វ៉ើយឆាំងហ៊ុយជាស្ដេចឧត្ដរ និងស៊ឺតាខៃជាអ៊ីវ៉ាំង ឬស្ដេចស្លាបទ័ព ចាប់ប្រតិបត្ដិការអស់រយៈពេល ១៤ ឆ្នាំ។
ក្រោយមកកងទ័ពខ្លួនក៏ចាប់ផ្ដើមប្រយុទ្ធជាមួយកងកម្លាំងរាជវង្សឈិង ដោយវាយសម្រុកទៅគុយលិន ព័ទ្ធក្រុងឆាងសា ដណ្ដើមយកអ៊ីចូវ និងយកឈ្នះនៅអ៊ូឆាំង ដណ្ដើមបានទូករាប់ម៉ឺនគ្រឿង អាវុធ និងកាំភ្លើងចំនួនជាច្រើន។ មានការបង្កើតកងទ័ពជើងទឹកឡើង រហូតអាចវាយដណ្ដើមយកក្រុងណានជិង (ណានគិង)។ ឆ្នាំគ.ស ១៨៥៣ ចលនាក្បត់ថៃភិងធៀនកួមានសមាជិកប្រមាណ ៥០០ ០០០ នាក់។
ក្រោយពេលវាយបានណានគិង ប្ដូរឈ្មោះក្រុងជាធៀនជិង តាំងជារាជធានីនៃអាណាចក្រ ក្រុមចលនាក្បត់បានបញ្ជូនកងទ័ពពីរខ្សែវាយទៅទិសខាងជើងនិងខាងលិច ដោយខ្សែខាងជើងវាយដណ្ដើមទៅដល់ធៀនជិន ចំណែកខ្សែខាងលិចវាយតាមដងទន្លេឆាងចៀងឆ្ពោះទៅអ៊ូឆាង ហានយ៉ាង និងហានខូវ។ ក្នុងរយៈពេល ៣ ឆ្នាំ ដែលភាគច្រើនទទួលជ័យជម្នះ ចលនាក្បត់វាយដណ្ដើមគ្រប់គ្រងដែនដីភាគខាងកើតនៃខេត្ដហ៊ូប៉ើយ ចៀងស៊ី និងអានហ៊ុយ ជាកំឡុងពេលរុងរឿងបំផុតនៃអាណាចក្រ។
ប្រជាជននៃអាណាចក្រថៃភិងធៀនកួមានរាប់លាននាក់ បានបង្កើតប្រាក់ចាយដោយខ្លួនឯង និងបានកំណត់នយោបាយគ្រប់គ្រងសំខាន់ៗ ឡើង ដូចជា ប្រព័ន្ធរៀបចំដីធ្លីធៀនឆៅ កំណត់ដីធ្លីទូទាំងប្រទេសជាសម្បត្ដិសាធារណៈ។ ប្រជារាស្ដ្រមានសិទ្ធិក្នុងការគ្រប់គ្រងស្មើភាពគ្នា និងមាន “ជង្រុងស្រូវកណ្ដាល” សម្រាប់ប្រមូលផលិតផល និងរៀបចំឲ្យមានតាមលំដាប់ជាន់ថ្នាក់ គាំទ្រភាពស្មើគ្នានៃបុរសស្ដ្រី ឲ្យស្ដ្រីមានសិទ្ធិប្រឡងចូលបម្រើរាជការ ហាមឃាត់ការជួញដូរអាភៀន អនុញ្ញាតឲ្យឈ្មួញបរទេសលក់ដូរដោយស្មើភាពគ្នា ថែមទាំងមានលះបង់ការប្រតិបត្ដិប្រពៃណីផ្សេងៗ ដូចជា ការចងជើងស្ដ្រី ឲ្យរុះរើខ្ពមអ្នកតា ហាមបូជាដោយការក្រាបសំពះ បញ្ឈប់ការរៀបការដោយការទិញដូរ និងការហាមទិញទាសករជាដើម។
ថ្វីបើក្រុមក្បត់ថៃភិងធៀនកួអាចស្ថាបនាអាណាចក្រដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្លួនបានមែន តែចុងក្រោយ ដោយសារសមាជិកមេដឹកនាំចលនាក្បត់កើតវិវាទនឹងគ្នា ដោយយ៉ាងស៊ិវស៊ិងបំបែកខ្លួនចេញពីក្រុម។ ក្រោយមកហុងស៊ិវឆ្វៀន បានបញ្ជាឲ្យវ៉ើយឆាំងហ៊ុយទៅសម្លាប់យ៉ាងស៊ិវស៊ិង តែចុងក្រោយវ៉ើយឆាំងហ៊ុយត្រូវហុងស៊ិវឆ្វៀនប្រហារ។ ក្នុងខណៈដែលស៊ឺតាខៃនាំទាហានរបស់ខ្លួនរត់គេច កងទ័ពចាប់ផ្ដើមចុះខ្សោយ គួបផ្សំនឹងរាជសំណាក់ឈិងនាពេលនោះ បានសុំឲ្យកងទ័ពអង់គ្លេសដែលមានអាវុធទាន់សម័យរួមដៃជាមួយកងទ័ពហ្វៃរបស់លីហុងចាង និងកងទ័ពហ៊ូណាន របស់ចាងកួហ្វាន វាយកម្ចាត់កងទ័ពថៃភិងធៀនកួឲ្យគ្មានកន្លែងជ្រកជារឿយៗ។ រហូតដល់ឆ្នាំគ.ស ១៨៦៣ ក្នុងរជ្ជកាលថុងជឺឆ្នាំទី ២ ទាហានឈិងអាចឡោមព័ទ្ធក្រុងធៀនជិង (ណានគិង) តែហុងស៊ិវឆ្វៀនមិនព្រមបោះបង់ចោលរាជធានីដើម្បីទៅតាំងទីថ្មី រហូតដល់ហុងស៊ិវឆ្វៀនដែលកំពុងធ្លាក់ខ្លួនឈឺបានចេញបញ្ជាឲ្យប្រជាជនញ៉ាំស្មៅជំនួសបាយ ដោយខ្លួនបានចាប់ផ្ដើមញ៉ាំស្មៅមុនគេ រហូតធ្វើឲ្យអាការជំងឺកាន់តែទុ្រឌទ្រោម គួបផ្សំនឹងគ្មានថ្នាំព្យាបាលទើបស្លាប់បាត់បង់ជីវិតទៅ។ តម្រាខ្លះនិយាយថា ហុងស៊ិវឆ្វៀនធ្វើអត្ដឃាត តែក្នុងពេលនោះទាហានថៃភិងធៀនកួរាប់សែននាក់ក្នុងក្រុងធៀនជិង នៅតែតស៊ូប្រយុទ្ធដោយពុំព្រមចុះចាញ់ រហូតចុងក្រោយទាហានរាជវង្សឈិងវាយបែកក្រុង អាណាចក្រថៃភិងធៀនកួត្រូវបញ្ចាប់ដោយទន្លេលោហិត។
គ្រោះកម្មនៅតែតាមលងបន្លាចរាជវង្សឈិងដោយមិនចេះចប់។ នាពេលក្រោយមកទៀត ក្នុងឆ្នាំគ.ស ១៨៥៦ បានកើតសង្គ្រាមអាភៀនលើកទី ២ ឡើង ដោយស៊ីពេលអស់ ៤ ឆ្នាំ ដោយមូលហេតុមកពីក្រោយពេលកើតចលនាក្បត់ថៃភិងធៀនកួ អង់គ្លេស បារាំង សហរដ្ឋអាមេរិក រុស្សីចេះតែចង់កើបប្រយោជន៍ពីប្រទេសចិនកាន់តែខ្លាំងឡើង។