ក្រុមអ៊ីហឺថួនចាប់កំណើតពីសំណាក់ក្បាច់គុណអ៊ីហឺនៅស្រុកឈិងភិង ខេត្ដសានទុង។ កាលនោះក្រុមជនជាតិបរទេសដែលអាចចូលទៅដល់ផែនដីខាងក្នុងរបស់ចិនបានគឺមានតែក្រុមអ្នកផ្សាយសាសនាតែប៉ុណ្ណោះ។ តែក្រោយមកមានការរីករាលដាលកាន់តែធំឡើង បូកផ្សំនឹងបញ្ហាទំនាស់ផ្នែកទស្សនៈនិងឧត្ដមគតិ ដែលបណ្ដាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាជនជាតិបរទេសបានបង្រៀនកុំឲ្យគោរពសាសនាក្រាបសំពះបុព្វការី និងក្សត្រ ធ្វើឲ្យបណ្ដាស្ដ្រីដែលចូលគោរពសាសនាក៏ត្រូវគេមើលឃើញថាជាពួកប្រព្រឹត្ដិខុសទំនៀមទម្លាប់ដែរ។ ការមិនពេញចិត្ដលើជនបរទេសលើច្រើនប្រការ បានជម្រុញឲ្យសំណាក់ក្បាច់គុណអ៊ីហឺក្រោកបះបោរឡើង បំផ្លាញវិហារគ្រិស្ដ ប្រឆាំងសាសនាបរទេសក្នុងឆ្នាំ គ.ស ១៨៩៨ និងកាន់តែរីករាលដាលធំឡើង។
បើចលនាអ៊ីហឺថួនគ្រាន់តែជាចលនារំសាយកំហឹងរបស់ប្រជាជននោះ ប្រហែលជាមិនបង្កឲ្យកើតជាមហន្ដរាយធ្ងន់ធ្ងរប៉ុន្មានឡើយ តែចលនានេះបានប្រែក្លាយជាឧបករណ៍នយោបាយ ទើបធ្វើឲ្យបញ្ហាកើតកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង។
កាលនោះជួនជាពេលនៃបរាជ័យនៃចលនាបដិវត្ដអ៊ូស៊ី តាមពិតទៅពេលនោះព្រះនាងស៊ូស៊ីថៃហៅទ្រង់មិនពេញព្រះទ័យដល់ថ្នាក់ចង់តែងតាំងហង់តេអង្គថ្មី តែត្រូវអាកខានដោយសារបណ្ដាអ្នកការទូតអន្ដរជាតិពេញចិត្ដនឹងនយោបាយបើកទូលាយរបស់ស្ដេចកួងស៊ី ទើបប្រមូលផ្ដុំគ្នាប្រឆាំង ធ្វើឲ្យស៊ូស៊ីថៃហៅបានត្រឹមឃុំខ្លួនកួងស៊ីប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងពេលនោះតួនអង បានចូលមកទូលស្នើថាក្នុងពេលនេះមានក្រុមអ៊ីហឺថួន ដែលមានសមត្ថភាពកាប់មិនមុតដុតមិនឆេះ មិនខ្លាចកាំភ្លើងរបស់បរទេស ធ្វើឲ្យមានមន្ដ្រីជាច្រើននាក់គាំទ្រឲ្យប្រើក្រុមអ៊ីហឺថួនដើម្បីប្រឆាំងបរទេស ធ្វើការកាប់សម្លាប់ជនបរទេសនិងជនជាតិចិនដែលគោរពសាសនាគ្រិស្ដជាការព្រមាន។ ពេលនោះមានជនបរទេសចំនួន ២៧១ នាក់ត្រូវបានសម្លាប់ និងជនជាតិចិនគោរពសាសនាគ្រិស្ដចំនួនជាង ២៣​ ០០០ នាក់ទៀតក៏ត្រូវបានសម្លាប់ដែរក្នុងរដូវក្ដៅនាឆ្នាំដដែល។
ក្រោយមករាជការចិនបានប្រកាសទទួលស្គាល់ក្រុមអ៊ីហឺថួន ជាក្រុមស្របច្បាប់ ដោយក្រុមអ៊ីហឺថួននេះក៏ប្រកាសថានឹងគាំទ្ររាជវង្សឈិង និងរួមគ្នាកម្ចាត់ជនបរទេសចេញពីប្រទេសចិនដែរ។ លុះដល់ឆ្នាំ គ.ស ១៩០០ ស៊ូស៊ីថៃហៅបានសម្រេចចិត្ដប្រកាសសង្គ្រាមជាមួយជនបរទេស និងចេញបញ្ជាឲ្យទាហានរួមកម្លាំងគ្នាជាមួយក្រុមអ៊ីហឺថួនវាយលុកស្ថានទូតបរទេសក្នុងក្រុងប៉េកាំង ធ្វើឲ្យអង់គ្លេស អាមេរិក អាល្លឺម៉ង បារាំង រុស្សី ជប៉ុន អ៊ីតាលី និងអូស្ដ្រាលីរួមកម្លាំងគ្នាជាសម្ព័ន្ធមិត្ដប្រាំបីជនជាតិ វាយទប់ទល់នឹងរាជការចិន។ ក្រុមចលនាអ៊ីហឺថួនដែលអួតខ្លួនថាកាប់មិនមុតដុតមិនឆេះនោះ ពេលទាហានសម្ព័ន្ធមិត្ដមកដល់ បែរជាមិនដឹងខ្លួន គិតតែពីដុតបំផ្លាញវិហារ កាប់សម្លាប់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាក៏ត្រូវទាហានសម្ព័ន្ធមិត្ដប្រាំបីជនជាតិបង្ក្រាបខ្ចាត់ខ្ចាយអស់។
ចំណែកព្រះនាងស៊ូស៊ីថៃហៅ ពេលដឹងថាទាហានបរទេសវាយចូលដល់ក្រុងប៉េកាំង បាននាំខ្លួនហង់តេកួងស៊ី រាជវង្សានុវង្ស មន្ដ្រីតូចធំមួយចំនួនបន្លំខ្លួនជាជនសាមញ្ញហើយគេចខ្លួនទៅស៊ីអាន ដោយប្រគល់អំណាចទាំងស្រុងឲ្យលីហួងចាងធ្វើការចចារជាមួយកងទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ដ។ ដើម្បីបញ្ចប់សង្គ្រាមជាមួយទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ដ រដ្ឋាភិបាលឈិងសុខចិត្ដក្បត់ក្រុមអ៊ីហឺថួនដោយប្រកាសថាក្រុមនេះជាក្រុមចោរ និងអនុញ្ញាតឲ្យទាហានឈិងរួមដៃជាមួយទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ដកាប់សម្លាប់ ដោយមុនការចចារបានសម្រេចក៏មានការនិរទេសតួនអង និងប្រហារមេក្រុមសំខាន់ ៗ ជាច្រើននាក់របស់ក្រុមអ៊ីហឺថួន ដើម្បីធ្វើជាស្វាស៊ីបាយលាបមាត់ពពែ។
ឆ្នាំក្រោយមកទៀត ទ័ពសម្ព័ន្ធមិត្ដប្រាំបីជនជាតិបានគ្រប់គ្រងប៉េកាំង និងចុះសន្ធិសញ្ញាស៊ិនចូវជាមួយ ៨ ប្រទេសសម្ព័ន្ធមិត្ដនិង ៣ ប្រទេសផ្សេងទៀត ដូចជា​ ហូឡង់ អេស្បាញ និងបែលស៊ិក ដោយឲ្យចិនសងថ្លៃខូចខាតពេលប្រតិបត្ដិការសង្គ្រាមសុរបជាទឹកប្រាក់ ៤៥០ លានតម្លឹង ដែលជាចំនួនស្មើនឹងចំនួនប្រជាជនចិននាពេលនោះ ដោយឲ្យបែងចែកសងព្រមជាមួយការប្រាក់សរុបជិត ១ ០០០ លានតម្លឹង​ និងត្រូវសងឲ្យអស់នៅឆ្នាំ គ.ស ១៩៤០ ។ ក្រៅពីនេះបានបង្ខំឲ្យចិនរើបន្ទាយកាំភ្លើងធំនៅតាគូ និងតាមបណ្ដោយផ្លូវពីប៉េកាំងទៅធានជិន ព្រមទាំងអនុញ្ញាតឲ្យទាហានអឺរ៉ុបច្រើនប្រទេសចូលមកបោះជំរុំនៅប៉េកាំង ធានជិន និងសាន់ហៃកួន និងលក្ខខណ្ឌលម្អិតជាច្រើនទៀតដូចជា ចិនត្រូវបញ្ឈប់ការនាំចូលអាវុធ ២ ឆ្នាំ បញ្ជូនមន្ដ្រីធំទៅដើម្បីធ្វើការសុំទោសនៅជប៉ុនក្នុងករណីធ្វើឲ្យមន្ដ្រីទូតជប៉ុនស្លាប់ និងថ្ងៃអនាគតចិនត្រូវដាក់ទោសបុគ្គលឬអង្គការណាដែលប្រឆាំងនឹងបរទេសជាដើម និងក្រោយពេលចុះសន្ធិសញ្ញាហើយ ទើបស៊ូស៊ីថៃហៅ ហង់តេកួងស៊ី និងក្រុមអ្នកភាសខ្លួនធ្វើដំណើរត្រឡប់មកក្រុងប៉េកាំងវិញឆ្នាំ គ.ស ១៩០២។
ថ្វីបើចលនាអ៊ីហឺថួន ត្រូវគេហៅថាជាចលនាក្បត់ក្ដី តែជេន ឆេសណូវ (Jean Chesneaux) ប្រវត្ដិវិទូជនជាតិបារាំងមើលឃើញថា “នៅសម័យសតវត្សទី ២០ នេះ ចលនាអ៊ីហឺថួនជាក្រុមចលនាប្រឆាំងពួកអាណានិគមដំបូងគេ ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញពីភាពរឹងមាំនៃលទ្ធិជាតិនិយមរបស់ចិន។ ពេលប្រឈមនឹងការប្រឆាំងដ៏សាហាវរបស់ពួកគេ មហាអំណាចលោកខាងលិចក៏ត្រូវសុខចិត្ដបោះបង់គំនិងចង់បែងចែកទឹកដីចិនជាចំណែក ៗ ដើម្បីគ្រប់គ្រង” ។