ការចូលមកក្នុងផែនដីចិនរបស់ជនជាតិម៉ាន់ជូជាដានប្រវត្ដិសាស្ដ្រម្ដងទៀតបន្ទាប់ពីសម័យរាជវង្សយួន ដែលជនជាតិហានត្រូវគ្រប់គ្រងដោយជនជាតិផ្សេងដែលចូលមកលុកលុយ។ តាមរយៈមេរៀនរបស់រាជវង្សយួនដែលប្រើតែកងកម្លាំងនិងភាពរឹងកញ្ជ្រឹសក្នុងការគ្រប់គ្រង ធ្វើឲ្យរាជវង្សមានអាទិភាពមិនបានដល់មួយរយឆ្នាំ ទើបបណ្ដាមេដឹកនាំជនជាតិម៉ាន់ជូជ្រើសរើសវិធីគ្រប់គ្រងបែបប្រើអំណាចនិងគុណសម្បត្ដិ។
មុននឹងវាយដណ្ដើមគ្របគ្រងផែនដីចិនទាំងមូលបាន កងទ័ពឈិងបានប្រើយុទ្ធសាស្ដ្រឲ្យតម្លៃចំពោះមន្ដ្រីឬមេទ័ពជនជាតិហាន មើលថែមន្រ្តីស្វាមីភក្ដិយ៉ាងល្អ ថែមទាំងលើកសរសើរមន្ដ្រីរាជវង្សមិងដែលមានភក្ដីភាពហ៊ានបូជាជីវិត ទោះជាការបូជាជីវិតនោះដើម្បីរាជវង្សមិងក៏ដោយ។ ក្រោយមកពេលវាយរាជធានីប៉េកាំងបាន ជនជាតិម៉ាន់ជូបានរៀបចំពិធីសពនិងសង់ផ្នូរថ្វាយមិងស៊ឺចុង ស្ដេចអង្គចុងក្រោយរបស់រាជវង្សមិងនិងមហេសី និងមានការរៀបចំប្រឡងដើម្បីស្វែងរកបណ្ឌិតចូលបម្រើរាជការ និងកាត់បន្ថយភាស៊ីតាមតំបន់ផ្សេងៗ ដែរ។
តែដើម្បីគ្រប់គ្រងឲ្យជនជាតិហានព្រមចំណុះក្រោមអំណាចគ្រប់គ្រងថ្មី រាជវង្សឈិងបានប្រើអំណាចដាច់ខាត និងសាហាវចំពោះក្រុមដែលប្រឆាំង ដូចជាក្នុងហេតុការណ៍សម្លាប់រង្គាលដប់ថ្ងៃនៅយ៉ាងចូវ ចេញបញ្ជាហាមមានការរួមក្រុម ជាពិសេសចេញបញ្ជាឲ្យជនជាតិហានទូទាំងប្រទេសកោរសក់ពាក់កណ្ដាលក្បាលទុកសក់ក្រងតាមបែបជនជាតិម៉ាន់ជូ ដោយចេញសេចក្ដីប្រកាសថា “មានក្បាលមិនមានសក់ (ឲ្យកោរខាងមុខទុកសក់ក្រងខាងក្រោយ) មានសក់មិនមានក្បាល” ដែលធ្វើឲ្យជនជាតិហានត្រូវបង្ហូរឈាមប្ដូរជីវិតអស់រាប់សែននាក់។